Dubbel gevoel

Zodra ik het laatste stukje van de staf van de goedheiligman richting Spanje zie verdwijnen, trek ik de dozen met kerstversiering alweer van zolder. Kersttijd!! Yes, jippie, snel een boom halen, want ik wil wel een “knapperd” en nog volop keus hebben.

Dit jaar voelt het erg dubbel. Er woont niemand meer thuis en we hebben veel turbulentie gehad tijdens de opvoeding. Dit komt, zo wel bij mijn man als bij mij, door de scheiding. De kinderen hebben hier last van gehad. Dat spijt mij. Ik had ze graag een geweldig fijne jeugd willen geven. In tijden van gezelligheid en samen zijn, denk je hier nog bewuster over na.

witte snoetjes

We hadden toen de kinderen klein waren een traditie. Samen een kerstboom kopen bij de bouwmarkt. Je weet wel, die ene met die uitgebreide kerstmarkt. En dan bij de kraam een oliebol eten, zodat we onder de poedersuiker en met de boom overdwars in de auto terug reden naar huis. Als ik het zo schrijf klinkt het niet erg bijzonder, maar dat was het wel.

Elk jaar spraken we af om dit jaar “niet zo’n grote” te doen. Hier slaagden we dus gek genoeg nooit in. Ik denk dat de bomen in die grote hal kleiner lijken. Misschien zijn we slecht in groottes inschatten of wou ik stiekem de allergrootste voor de laagste prijs? “Nee mam, die is te groot “wuifde ik weg met: ” van de onderste takken kunnen we mooi kerststukjes maken”. Fijne herinneringen.

En de verkoper zuchtte

Dit jaar gingen we dus met zijn tweeën op kerstboomjacht. Nee, geen fijnspar, maar een Nordmann moest het worden. Wel eentje met een mooie kerstboomvorm. Hij mag van onderen niet te breed zijn, maar overal wel lekker vol. Goed in verhouding, zal ik maar zeggen. Mijn kerstboom ideaal is een fijnspar model, met de naalden van een Nordmann.

Wilt u de boom even draaien, om te zien of hij overal even vol is? De man die ons help zucht. Ik hoor mezelf nog zeggen: “voorzichtig met de takken, terwijl de beste verkoper “onze boom” voorziet van een netje”. Eerlijk is eerlijk, ik ben veeleisend, maar het gaat wel om de kerstboom. Dit is een serieuze klus. Dan maar een vervelende klant. Nu even kritisch zijn levert straks een perfect plaatje op. Dus “eyes on the price” en “focus on the job”.

Even later zit ik met m’n knieën opgetrokken in de rugleuning van mijn mans autostoel, achterin de auto te faken dat ik mijn gordel vast heb. Het is weer gebeurd. De veel te grote boom ligt in de Kia. Op weg naar huis.

❤️❤️❤️

Ik wens iedereen die dit leest hele fijne feestdagen toe, samen met dierbaren. Er brandt hier een kaarsje voor de mensen die we, om wat voor reden dan ook, moeten missen. Liefs, Margriet